Іду ў твой сьвет – у цьвет вясны, Іду сьпяваць, маліцца. Хай казка роднай стараны Жыве ў тваёй сьвятліцы. Хай паўстае стары абраз Далёкай ціхай вёскі, Дзе я адчуў, пазнаў ня раз I сум, і шчасьця ўсплёскі. Быў на кані і пад канём, I лёс таптаў капытам. А я і сёньня зь ясным днём Стаю перад выпытам. Сябе ў архіў яшчэ ня здаў, I часта мрою нашча. Ты – птушка зьбітая зь гнязда, Цябе я з жалем лашчу. I мне здаецца, мы з табой Праз ноч на конях скачам. У наш зацемнены пакой Прыходзіць радасьць з плачам.
|
|